W ramach zacieśniania więzów z Dziesiątą Muzą wzięliśmy ostatnio dzieciaki pod pachę i udaliśmy się do lokalnego domu z ruchomymi obrazkami, na pokaz „Cars 3”
Po pierwsze uderzyła mnie przedłużająca się gra wstępna. Kiedyś to było tak, że jeżeli szło się do kina na, dajmy na to, 13:00, to już w okolicach 13:15 – po krótkim bloku reklam – zaczynał się film właściwy. A teraz?
Od czasu do czasu robimy sobie rodzinne maratony filmowe. A więc bierzemy na tapetę jakąś serię (ale nie: serial) i oglądamy od deski do deski.
Tak było na przykład z Gwiezdnymi Wojnami w zeszłym roku.
A jakieś dwa miesiące temu padło na serię „Szybcy i wściekli”. A zaraz potem na filmy akcji z Vin Dieselem, bo właściwie czemu by nie?
Udało nam się z Żonką wybrać niedawno do kina. Sami! Bez dzieci!
Padło na „Baby Driver”.
Obejrzeliśmy sobie niedawno z Żonką jedno z nowszych dzieł Dziewiątej Muzy pod wielce obiecującym tytułem „Legion samobójców”.
Film jest… dziwny.
Jeżeli spodobało Ci się, sympatyczny Czytawcu, Sin City, to niewykluczone, że spodoba Ci się również „Legion…” Ale gwarancji nie daję.
Jeszcze jedna recenzja kina familijnego. Tym razem będzie o zwierzakach.
Film pod tytułem „We bought a zoo” jest klasyczną ckliwą komedią familijną z rozbitą rodziną i zwierzakami w tle.
W odróżnieniu jednak od wielu obrazów tej klasy, tu mamy do czynienia z historią opartą na faktach. I to jak najbardziej autentycznych!
W ramach kina familijnego obejrzeliśmy niedawno całą rodzinką film pod tytułem „Paper Planes”, czyli po naszemu papierowe samolociki chyba, czy jakoś tak.
Film jest trochę ckliwy (jak to w kinie familijnym), trochę przerysowany (jak to w kinie familijnym), trochę smutny, trochę wesoły, trochę humorystyczny, na końcu źli okazują się dobrymi, a dobrzy wygrywają. No i jest też złośliwy grubas, który jednakowoż okazuje się potem być całkiem w porzo kolesiem.
Lubię filmy z Jasonem Stathamem w roli głównej. No lubię i już. Nic na to nie poradzę. Cała seria „Transporter”, postać Cheva Cheliosa („Crank”, „Crank: High Voltage”), Lee Christmas („Expendables”) i całe mnóstwo innych postaci charakterystycznych dla tego rodzaju kina. Krótko mówiąc: „zabili go i uciekł”, wiadomo czego się spodziewać. Wszyscy wrogowie będą uparcie pudłować, gorzej niż szturmowcy z „Gwiezdnych Wojen”.
W ramach odchamiania się obejrzeliśmy niedawno z Żonką komedię pod tytułem „Million ways to die in the West”.
Zanim przystąpię do recenzji właściwej nadmienię, że jest to komedia z gatunku pure-nonsensownych. A więc idealna dla fanów filmów typu „Czy leci z nami pilot” albo „Faceci w rajtuzach”. Jeżeli, Czytelniku, po tytule spodziewałeś się czegoś w stylu „Siedmiu wspaniałych” to, obawiam się, nie Twoja bajka.
Początek lat trzydziestych zeszłego stulecia. Młody Bobby Dorfman wyjeżdża z domu rodzinnego w poszukiwaniu pracy.
Tak się film zaczyna.
