jeżeli zapomnę
przypomnij mi jaki dziś dzień jaki rok
przypomnij te wszystkie lata co minęły
a jeżeli zapomnę to wszystko
potrząśnij mną
jeśli kiedyś będę chciała uciec
zamknij mnie wyrzuć klucz
odśwież moją pamięć
spraw żebym zapamiętała swoje imię
jeszcze nie dzień
byłem w pubie wczoraj wieczorem
chciałem się napić na piękne oczy
barmanka powiedziała nic z tego
idź do domu
Z racji niedawnej awarii smartfona przez jakiś czas pozostawałem na łasce potwora obliczeniowego marki Vodafone 975, o czym zresztą już niedawno pisałem.
Doświadczenie z tą słuchawką było bardzo oczyszczające. Generalnie musiałem z niej wywalić wszystko oprócz dwóch aplikacji o najwyższym priorytecie: WhatsApp oraz Audioteka. Pierwsza do komunikowania się z krewnymi-i-znajomymi-królika, druga – do audiobooków.
Przecierpiawszy tak ze trzy tygodnie odwiesiłem w końcu aureolę na kołek i zamiast uparcie czekać na kolejnego Note (wersja numer 8 ma się pojawić w okolicach września) zaatakowałem telefon z niższej półki, czyli OnePlus 3T.
Jakiś czas temu Google wprowadziło konkurenta dla swojego Gmaila, o wdzięcznej i dźwięcznej nazwie Inbox.
I nawet już o tym kiedyś pisałem:
Jak być może niektórzy stali Czytelnicy tego blogu kojarzą od czasu do czasu zdarza mi się napisać kilka linii kodu w języku PowerShell.
Ponieważ ostatnimi czasy zdarza mi się to coraz częściej i na coraz większą skalę, postanowiłem wreszcie zabrać się za recenzję edytora, którego używam do tego niecnego celu.
Jak już się trzymać tak (nomen-omen) płodnego tytułu, to na całego.
Tym razem nie będzie ani o matematyce (przynajmniej nie bezpośrednio), ani o wyciućkanych z prundu akumulatorach.
Będzie o hasłach.
Nie jestem radykałem (tam nie ma spacji po drugiej sylabie, zapewniam!) jeśli chodzi o wybór przeglądarki wuwuwu. Kiedyś byłem, ale już mi przeszło. Tym bardziej, że od jakiegoś czasu większość „mainstreamowych” przeglądarek radzi sobie w zasadzie podobnie, różnice są głównie kosmetyczne. Nawet Internet Explorer (zwany od niedawna Edżem) od kilku wersji zdaje test Acid3 na piątkę (tj. na 100%), więc już dawno skończyły się czasy wyśmiewania „eksplodera”.
W lipcu 2013 roku Google zamknęło jedną ze swoich bardzo popularnych usług, jaką był Reader.
Aplikacja on-line do przeglądania wiadomości z kraju i ze świata albo – krótko – czytnik RSS.
Okazję natychmiast złapały duże i małe firmy zajmujące się czytnikami RSS, w efekcie jak grzyby po deszczu wyrosło mnóstwo serwisów typu Feedly, FeedSpot czy InoReader. Do gry weszły nie tylko wielkie firmy z dużymi budżetami, ale również gracze indywidualni. Zdolni programiści, którzy złapali okazję do przejęcia dużej puli użytkowników Readera.
Samsung po raz kolejny wypuścił nową wersję swojej Patelni, tym razem opatrzoną numerkiem 7.
Pięć lat temu pisałem o aplikacji SQL Prompt (firmy RedGate). Dziś szybciutko rzucimy okiem na kilka opcji, które od tamtego czasu pojawiły się w tej aplikacji.
Zanim zacznę, nadmienię jeszcze (już tradycyjnie), że firma RedGate nie zapłaciła mi za reklamę złamanego szeląga – w rzeczywistości jest dokładnie na odwrót, to ja im płacę za licencję (no dobra, nie ja tylko mój obecny pracodawca, ale za moją namową). Opisuję produkt, bo jest dobry, użyteczny i wart swoich pieniędzy.
Prostota w połączeniu z funkcjonalnością od zawsze radowały moje zmysły. Dziś króciutka recenzja wtyczki do WordPressa, która łączy w sobie obydwie te cechy, a którą odkryłem stosunkowo niedawno.
Okazuje się, że WordPress nie ma żadnego wbudowanego mechanizmu przed atakami typu brute-force. Ktoś może sobie próbować zgadywać nasze hasło do upadłego, aż mu się w końcu uda.
W ramach uszczegóławiania niedawnej listy aplikacji na smartfona, dziś krótka recenzja programu Keep.
Keep to maksymalnie okrojona konkurencja dla Evernote, którego używałem przez ostatnich kilka lat do robienia szybkich notatek.
Na Keep przesiadłem się niedawno, może ze 3 miesiące temu, może 4.
Jakiś czas temu pozbyłem się wysłużonego laptopa (znalazł się kupiec, który zdecydowanie lepiej będzie potrafił wykorzystać 32 GB pamięci, dwa twarde dyski oraz szybki, ośmiowątkowy procesor) i zamiast tego zaopatrzyłem się w średniej klasy „głupiątko” z niewielkim ekranem, przeciętnym procesorem, z malutkim, pojedynczym dyskiem i tak dalej. Innymi słowy poszedłem za radą komandora McPig i zmierzyłem siły na wymiary.
