Książki dobieram sobie ostrożnie. Zgodnie z ponadpięćdziesięcioletnią lemową doktryną chłamu czytelniczego jest bowiem coraz więcej, a perełek – proporcjonalnie – coraz mniej, więc samodzielne przekopywanie się przez bezmiar chłamu to strata czasu.
Chyba, że ktoś lubi.
Pirx nie ma imienia. Ma za to fajny zawód: lata sobie rakietami po kosmosie i opisuje co mu się przytrafiło.
Forst daje do pieca po raz ostatni.
Szósty tom przygód Andrew Graysona trzyma poziom poprzednich pięciu.
Andrzej Urbańczyk to mój idol z wczesnej młodości. Chyba jedyny, który mimo upływu czasu nie stracił nic a nic na wartości.
Z okazji swoich 9 urodzin Audioteka opuściła ostatnio ceny ponad dwóch tysięcy książek.
W ramach łapania okazji nabyłem „Skazanych na Shawshank” – dziś króciutka recenzja.
Odsłuchanie tej książki zajęło mi prawie miesiąc.
To długo.
W międzyczasie zrobiłem sobie przerywnik na „Viriona”, którego odsłuchanie zajęło mi trzy dni (tu recenzja: !klik!).
Co z tego wynika?
Chyba głównie to, że „Gamedec” nie jest moją ulubioną książką…
Czas na recenzję dziewiątej już księgi ze świata Achai. Wyczekana z niecierpliwością, pojawiła się wreszcie w Audiotece – i to od razu w postaci Superprodukcji. Czyli wiadomo: wielu aktorów, odgłosy wydarzeń w tle i tak dalej.
Czwarty tom trylogii „Millenium” Davida Lagerkrantza, dopisany na długo po śmierci autora trzech pierwszych tomów, przesłuchałem w jakieś dwa tygodnie. Długo, jak na osiemnastoipółgodzinnego audiobooka. Albo i nie długo, zależy jak patrzeć.
Książka jest całkiem niezła, chociaż spodziewałem się czegoś innego. Czego? Tak do końca nie wiem. Wydaje mi się, że w trzech pierwszych tomach było trochę więcej o ludziach a mniej o technologiach. Tu, mam wrażenie, jest na odwrót.
A może tylko tak mi się wydaje?
Wpadła mi niedawno w ucho książka Marcina Przybyłka pod wiele mówiącym tytułem jak w tytule.
Zacząłem na próbę słuchać…
… i mnie wessało, po uszy!
Dorwałem niedawno najnowszą książkę Wojciecha Orlińskiego o Stanisławie Lemie: „Lem. Życie nie z tej ziemi”.
Przeczytałem (oczyma!) w trzy dni, co jest dla mnie wyczynem dość niecodziennym. Okazuje się, że jak już książka wciągnie, człowiek znajdzie milion sposobów, żeby ją skończyć.
I co?
