Różności

Zagapiłem się.

O czarnych dziurach, galaktykach i interferencji.

Autentyczna opowieść o tym, jak skutecznie rzucić.

Spóźniona, za to dość szczegółowa rozpiska budżetu Irlandii na 2019 rok.

Zaglądamy autorowi blogu w czytnik RSS

Wpis o niektórych uniwersalnych branżach ludzkiej działalności.

Wpis o mizofonii, jej leczeniu i radzeniu sobie z objawami.

Śmiech to zdrowie. Tak mówią. To znaczy, niektórzy. W każdym razie jest co oglądać. Jeżeli przy którymś obrazku drgnie Ci, Czytelniku, kącik ust, uznam swoją misję za zakończoną ;)

O przejęzyczeniu w kwestii kapitału.

Bardzo rozwlekła opowieść o paproszku. Są fotki!

O pozornej wolności wyboru przy zakładaniu połączenia internetowego na irlandzkiej wsi.

O tym jak przyrządzić pizzę używając przepisu na żeberka w miodzie.

Końkurs blogusiowy. Takie tam.

Proszę się nie obawiać, wielbłąd nie będzie z tego powodu zbytnio cierpiał. Głównie dlatego, że jest to wielbłąd idiomatyczny. Wielbłąd: Co? Że ja jestem idiotyczny? Ja: Idiomatyczny, kretynie. Wielbłąd: Whatever…

Krótki poradnik o dobrych i złych praktykach podczas pisania CV na irlandzkim rynku pracy.

W świecie blogów i blogerów istnieje dziwny zwyczaj wyzywania się nawzajem. Z tym, że ponieważ blogerzy próbują udawać kurtular… kulut… klutr… noż kulturwa jego mać, dobrze wychowanych, zamiast wyzywać się od najgorszych, wyzywają się na pytania.

Włamał wam się ktoś kiedyś do domu? Bo nam, parę lat temu, owszem. Żadna frajda. Co robi włamywacz, jak już pokona drzwi? Na ogół nie wiadomo. Nikt przecież nie filmuje włamywaczy. Ale trochę jednak wiadomo.

Jak być może co poniektórzy czytelnicy tego bloga zdążyli już boleśnie zauważyć, od czasu do czasu próbuję wykazywać zainteresowanie gałęziami matematyki nieco wykraczającymi poza to, co od lat wtłacza się w łby ofiar systemu edukacji powszechnej.

Jakiś czas temu, będąc w odwiedzinach u naszych dobrych znajomych w Polsce, zostaliśmy poczęstowani tajemniczym owocem, który smakował jak… no właśnie, nie potrafiłem nawet opisać jak co. Całkiem nowy smak, ewidentnie cytrusowy, ale ani za kwaśny, ani za słodki, ani za gorzki. Taki w sam raz. Soczysty. Taki, że można …

„Oho, zaczyna się.” Tak zapewne pomyśli każdy z trzech moich Czytelników. Liczba w tytule wpisu świadczy niezbicie o tym, że wpis będzie albo nudny, albo techniczny, a najpewniej jedno i drugie.

Zupełnie jak w tym starym kawale: – Jaki dziś mamy dzień, pani Krystyno? – Bezpłodny, panie dyrektorze… Tylko że na odwrót. Ten tekst jest już trzecim z kolei wpisem, który wrzucam dziś na bloga. A więc dzień mamy zdecydowanie płodny.

Dojeżdżam do pracy tramwajem. Ma to swoje zalety. Można poczytać książkę, albo odciąć się od świata słuchawkami, albo jedno i drugie. Albo po prostu stać z bezmyślnym wyrazem twarzy (to jest akurat moje ustawienie domyślne) i pozwolić mózgowi wykonać miękki reset.

Nie pamiętam, czy pojęcie „średnica społeczna” było kiedykolwiek użyte w jakimś mniej lub bardziej oficjalnym miejscu, niemniej jednak prywatnie tak właśnie określam minimalną liczbę osób, które należy przetrawersować, żeby dotrzeć od dowolnie wybranej osoby na Ziemi do innej dowolnie wybranej osoby na Ziemi.

Jakiś czas temu nieżyjący od czterech lat amerykański matematyk Martin Gardner zadał sobie interesujące pytanie: czy da się ustawić siedem papierosów w taki sposób, żeby każdy z nich stykał się z każdym z sześciu pozostałych?

Układanie kostki Rubika jest proste, jak się zna system. Pierwszy raz ułożyłem kostkę 3x3x3 w wieku może ośmiu lat (a może siedmiu? nie pamiętam dokładnie). Jakiś znajomy rodziny dał mi wymiętoloną kartkę z zakodowanymi sekwencjami ruchów do ułożenia trzeciej warstwy i powiedział, żebym spróbował ułożyć dwie pierwsze warstwy samemu, a …