Od kilku dni media są owładnięte - nie po raz pierwszy zresztą - przez demony kopania kulki. Dwudziestu dwóch chłopa ugania się za naszpikowaną elektroniką kulką, trzech innych ich pilnuje, a miliony to wszystko oglądają zza szklanych okienek.
Ponieważ nigdy nie byłem wielkim fanem kopanego sportu, ani jako uczestnik (dzięki czemu na meczach w szkole na ogół lądowałem na bramce), ani jako [tele]widz, nie orientuję się kompletnie w kalendarzu Ważnych Zawodów Piłkarskich i tak dalej.
Dosłownie chwilę przedtem, zanim się dowiedziałem, że Polacy mają grać z Irlandczykami (ale tymi z Północnej), siedziałem sobie na blogu Tramwajowego, czytając o perypetiach pracowników LUAS-a, o strajku (podobno już zakończonym) i tak dalej. I przyuważyłem, że Tramwajowy zmienił wystrój swej strony wu-wu-wu na taki jakby trochę bardziejszy. Tylko tło do dupy, zlewa się z literkami co sprawia, że czytelność kuleje.
Zagadałem doń w tej sprawie i jakoś tak od słowa do słowa wyszło, że żadne z nas nie ma jakichś poważniejszych planów na najbliższą niedzielę, więc właściwie czemu by się nie spiknąć rodzinnie przy kawce i herbatce.
"Tylko" - dał mi do zrozumienia Tramwajowy - "wiesz, o siedemnastej nasi grają z Irlandią, będzie strefa kibica na chacie".
Skompilowałem tę informację, wyszło mi na to, że chyba jakieś konkursy teraz są związane z kopaniem kulki i dla pewności zapytałem:
"A w co grają?"
Tramwajowy uprzejmie udał, że się krztusi bułką, po czym objaśnił, że chodzi o piłkę. Nie do metalu jednakowoż, tylko taką właśnie kopaną.
W ten oto sposób udało nam się w ostatnią niedzielę, kilka minut przed piątą, wbić Tramwajowemu na kwadrat, gdzie w doborowym towarzystwie najpierw obejrzeliśmy, jak nasi rozgromili Irlandczyków (północnych), potem jeszcze pierdylion powtórek najważniejszych kawałków (okazuje się, że chodzi głównie ten moment, kiedy kulka turla się do tego takiego białego prostokąta), a potem siedzieliśmy i gadaliśmy o pierdółkach, wtranżalając w międzyczasie makowca. Herbatę Tramwajowy ma smaczną, dzieciaki uganiały się po podwórku, żony plotkowały w kuchni na zapiecku, a myśmy dla odmiany trajkotali w salonie, od czasu do czasu zmieniając składy osobowe dla urozmaicenia dyskusji. A potem się nagle zrobiło Bardzo Późno, Młody zaczął lewitować i trzeba było się zbierać do dom.
Summa summarum końcówkę ostatniego weekendu oceniam na pięć z plusem.
W skali pięciozplusowostopniowej.
Lecą w kulki, znaczy w kulkę, ech, polska piłka skończyła się na Orłach Górskiego.
ostatnio nasza reprezentacja dobrze grała w latach 80-tych na mistrzostwach świata w Hiszpanii. Później to już dno. Chociaż był jeden niesamowity mecz, ligowy dla odmiany. W 1996 (zdaje się) grała Legia z Widzewem. No i było bardzo pięknie dla Legi do 89 minuty czy jakoś tak. Koledzy w akademiku (Warszawka) już opijali zwycięstwo i mistrzostwo. Ja przestałem słuchać w radiu relacji bo było już pozamiatane. Szkoda mi było Widzewa, bo to była swojego czasu klasowa drużyna. No ale nie doceniłem łodziaków. W parę minut wyrównali a potem wygrali mecz, co spowodowało, że z Warszawki powietrze zeszło. To było piękne.
W moim przypadku fascynacja piłką nożną skończyła się w okolicach szóstego roku życia (czyli okolice roku 1980), potem miałem jeden niemiły epizod z kibolami (opisany tutaj: http://xpil.eu/h5Qld), no i teraz ostatnio jakoś tak wyszło że ze dwa czy trzy mecze obejrzałem na obczyźnie. Ogólnie nie rajcuje mnie oglądanie dwudziestu paru facetów na murawie.
Następny mecz reprezentacji już we Wtorek 😉