Odgrażałem się niedawno, że przymierzam się w najbliższym czasie do napisania osobnej serii wpisów. Myślałem, że skończy się (jak w większości moich „projektów” życiowych) na słomianym zapale, temat jednak okazał się na tyle wciągający, że serię mam już niemal gotową. A przynajmniej jej pierwotną, surową wersję.
osiem
Algo-rytm prze-stęp-NY
Co cztery lata luty jest o dzień dłuższy, niż zwykle. Czy aby na pewno?
Pytanie takie zadał mi niedawno kolega implementujący logikę daty w jednym z procesów. Ja mu na to, że nie do końca. Trzeba sprawdzić podzielność przez cztery, owszem, ale potem jeszcze przez sto albo czterysta.
Kolega się zdziwił wielce, ale zaraz potem zasiadł do gugielnicy i okazało się, że prawie miałem rację.
Czemu prawie?
Pchełki Python: liczbowy most
Jak niedawno wspominałem, lubię od czasu do czasu ponaprężać mózguły. Rozciąganie aksonów jeszcze nikomu nie zaszkodziło, no i fajnie jest zmierzyć się czasem z jakimś problemem i go samodzielnie rozwiązać.
Historia pewnego plagiatu
Od czasu do czasu zaglądam na bloga idziesięć. Głównie dlatego, że w umiejętny sposób nabija się z otaczającego go świata, a ostatnio udziela się też na Joe Monsterze, którego wiernym czytelnikiem jestem od dawna. Oprócz tego wyłapuje od czasu do czasu absurdy polskich realiów urzędniczych i bez litości gilotynuje je ciętym humorem 😉
Cztery!
W ferworze codzienności całkiem przegapiłem czwarte urodziny bloga. I to o całe dziesięć dni. Wstyd…
Moja trucizna codzienna, odsłona pierwsza
Z braku lepszego pomysłu postanowiłem w najbliższym czasie wrzucić tutaj recenzje gier na Androida, w które grywam najczęściej i najchętniej. Recenzje będą subiektywne i niekompletne, proszę więc bez większych zahamowań wieszać psy tudzież innych przedstawicieli fauny. Albo flory. Co kto lubi.
Aton – recenzja
Czwarta z kolei gra, w którą miałem przyjemność grać w ostatni weekend, i którą ku umiarkowanemu nieszczęściu wszystkich pięciorga Czytelników tego ersatzu bloga zamierzam teraz opisać, to Aton.
List miłosny – recenzja
To już trzecia z rzędu recenzja gry, w którą zostałem zmuszony grać w ostatni weekend przez mojego planszówkowego znajomego. Tym razem padło na grę karcianą pt. „List miłosny”.
Gra jest szybka, łatwa i przyjemna – w zasadzie byłem w stanie grać bez podpowiedzi i instrukcji już po pierwszej rundzie.
No thanks – recenzja
Zgodnie z obietnicą, tym razem recenzja prościutkiej, acz wrednie złośliwej karcianki pod podejrzanie negatywnym tytułem „No thanks”.
The Last Hero
Czytam sobie „The Last Hero” mojego ulubionego Pratchetta i ku swemu zdumieniu odkrywam coś, o czym mój dobry znajomy mówił mi kilka lat temu, a ja mu wtedy, głupi, nie wierzyłem: mianowicie to, że Pratchett
The Light Fantastic: werdykt
Minęło już dobrze ponad dwa lata od czasu, gdy, zakupiwszy angielskojęzyczny oryginał „Blasku fantastycznego” odgrażałem się publicznie, że zacznę czytać po angielsku.
Szybciej, lepiej, taniej
Jak głosi stara zasada, jeżeli klient prosi o zrobienie czegoś szybko, tanio i solidnie, na ogół proponuje mu się, żeby wybrał dwie z tych trzech opcji.