Wielbłąd jest chudy i mały. Ma sierść całkiem jak u charta afgańskiego – jest puszysta i faluje przy każdym kroku. Jasny i ciemny brąz mieszają się i przelewają w przyjemnych dla oka kombinacjach.
Dziewczyna ma na oko jakieś osiem lat, może dziewięć. Siedzi na wielbłądzie, między przednim a tylnym garbem i zdecydowanymi ruchami prowadzi go po niewidzialnej dla mnie ścieżce wokół piaskownicy. Od czasu do czasu wielbłąd upada, dziewczynka schodzi, pomaga mu wstać, drapie go za uszami, potem znów siada między garby i kontynuuje ten dziwny spacer.