Wstyd się przyznać, ale przez te wszystkie lata nie miałem jeszcze okazji przeczytać „Pokalania” Piotrka Czerwińskiego.
Wstyd, bo znam się z Piotrkiem od jakiegoś czasu i chociaż nasze życiowe drogi zeszły się tylko na krótko, do dziś trzymamy sztamę i wymieniamy się na bieżąco rozmaitymi nowinkami z kraju i ze świata.
Prawie sześć tygodni zajęło mi przeczytanie książki „Maszyna” autorstwa Wiktora Żwikiewicza.
Dlaczego tak długo?
No cóż. Po pierwsze jak zwykle doskwiera mi brak czasu (żeby nie powiedzieć ironicznie: chroniczny brak czasu), a po drugie książka nie wciągnęła mnie na tyle, żebym chciał ją pochłonąć od deski do deski w dwa wieczory.
Jednym z prenumerowanych przeze mnie blogów jest zaBOOKowany, na którym nowe wpisy pojawiają się wprawdzie dość rzadko, ale za to są na ogół całkiem ciekawe.
Jeden z ich niedawnych wpisów to recenzja książki Sławomira Nieściura pod tytułem „Wedle zasług”. Ponieważ ani nazwisko autora, ani nazwa serii („Zona Fabryczna”) nic mi nie mówiły, a do tego poczytałem sobie o książce w paru innych miejscach i wyszło na to, że może być całkiem niczego sobie – zaryzykowałem.
Jakiś czas temu, całkiem niedawno, jeden ze stałych Czytelników niniejszej namiastki blogu podesłał mi namiar na „Legendy polskie”, zbiór sześciu opowiadań fantastycznych opartych na starych, do bólu oklepanych polskich legendach.
Po króciutkiej nie-recenzji dziś czas na równie króciutką recenzję „Immunitetu” Mroza, ostatniej (jak na razie) części przygód Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Dziś wyjątkowo nie opowiem szczegółowo o fabule, bo mi się nie chce. Zdradzę
Pisanie jeszcze-nie-recenzji zaczyna pomału wchodzić mi w krew. Nie będę ściemniał: jest to tani sposób na zwiększenie objętości blogu, bo zamiast jednego wpisu o książce mogę popełnić dwa lub nawet – w rzadkich przypadkach – trzy (na przykład wpisy o ostatniej części serii „Długa Ziemia” Pratchetta / Baxtera: 1, 2, 3)
Niemniej jednak nie jest to główny cel tych wpisów.
„Rewizja” to powieść ponura. Trzecia część cyklu przygód Chyłki i Oryńskiego pozostawia czytelnika w stanie lekkiego przygnębienia.
Kolejna po „Kasacji” powieść Remigiusza Mroza z serii o Chyłce i Oryńskim to „Zaginięcie”.
Połowę „Zaginięcia” przeczytałem kulturalnie na Kindelku. Niestety, po lekturze recenzji „Kasacji” moja Lepsza Połówka zażyczyła sobie owąż „Kasację” przeczytać, w związku z czym musiałem tymczasowo pożegnać się z Kindelkiem i przesiąść na Patelnię.
Czytanie na Patelni – wbrew pozorom – nie jest wcale takie złe. Aplikacja „Kindle” dla Androida jest dobrze pokumana – dałem radę.
Dziś czas na recenzję, bo właściwie czemu by nie?
Idąc za ciosem, a także po intensywnych sugestiach Czytelników poprzedniej recenzji, zaryzykowałem i nabyłem w drodze kupna własną kopię „Kasacji” Remigiusza Mroza. Tym razem najlepszą ofertę znalazłem na Virtualo.
To było przedwczoraj.
Dziś udało mi się „Kasację” skończyć, co uznaję prywatnie za niezły wyczyn – na ogół przeczytanie książki zajmuje mi z tydzień albo i dłużej. Jednak od „Kasacji” naprawdę ciężko się oderwać!
Miarą zaje… znaczy, tego, fajności książki jest ilość wysiłku włożonego przez czytelnika w zorganizowanie sobie czasu na jej lekturę. Albowiem – niestety – dorosłość polega między innymi na tym, że ma się na wszystko mniej czasu.
Na „Chór…” Mroza znalazłem czas bez wahania 😉
Książka jest doskonałą odskocznią od wszystkiego, co do tej pory czytałem.
Remigiusz Mróz to nazwisko (i imię!), które znam dopiero od dziś. Jeden ze stałych Czytelników blogu podrzucił mi dziś namiar na „Chór zapomnianych głosów” tegoż właśnie Remigiusza. Dałem Gandalfowi zarobić 13 złotych (niech żyją promocje e-booków!) i od kilku godzin jestem szczęśliwym posiadaczem własnej kopii.
Przez ostatni tydzień przegryzałem się pracowicie przez „The Long Cosmos” Pratchetta / Baxtera. Dziś czas na recenzję.