Pchełki Python: sumujemy potęgi cyfr, przypadek ogólny

https://xpil.eu/7k6

Ostrzegam lojalnie: to jest dość długi wpis o dodawaniu i potęgowaniu. Jeżeli masz uczulenie na dodawanie i potęgowanie, przed lekturą posmaruj się jakąś antyhistaminą albo po prostu czytaj z zamkniętymi oczyma 😉


Jeżeli ktoś jeszcze pamięta niedawny wpis o rekurencyjnym sumowaniu kwadratów cyfr liczb naturalnych, z pewnością ucieszy się[citation needed], że temat można potraktować szerzej. Zamiast bowiem ograniczać się do kwadratów, można sobie zadać pytanie: a co z wyższymi potęgami?

Przy okazji takich rozmyślań poćwiczymy sobie też programowanie w Pythonie. Ale to za chwilę. Najpierw przypomnę Czytelnikowi o sssso właśśśśsiwie chozzzzzi.

Chodzi o to, że bierzemy dowolną liczbę naturalną, następnie podnosimy każdą jej cyfrę do kwadratu, kwadraty sumujemy, a wynik tego sumowania poddajemy dokładnie tej samej operacji. Czyli: sumujemy kwadraty cyfr. I znów, i jeszcze raz. W efekcie albo dostaniemy jedynkę (która już pozostanie jedynką), albo wpadniemy w pętlę 4 => 16 => 37 => 58 => 89 => 145 => 42 => 20 => 4 => 16 => i tak w kółko.

Innej możliwości nie ma.

Ale skąd właściwie wiemy, że zawsze wpadniemy w pętlę niezależnie od tego, od jak wielkiej liczby zaczniemy?

A no stąd, że dla dowolnej liczby \(n\)-cyfrowej, suma kwadratów cyfr może wynieść maksymalnie \(n*9^2\) - i nastąpi to tylko w sytuacji, kiedy liczba będzie się składać z samych dziewiątek. W każdym innym przypadku suma kwadratów będzie mniejsza.

Innymi słowy dołożenie kolejnej cyfry zwiększy sumę kwadratów o nie więcej, niż 81, za to samą liczbę zwiększy co najmniej dziesięciokrotnie. Ponieważ sumowanie nie ma szans w wyścigach z mnożeniem, nigdy nie wyjdziemy powyżej liczb trzycyfrowych. Jeżeli bowiem weźmiemy liczbę czterocyfrową, nawet największą możliwą, to i tak suma kwadratów jej cyfr wyniesie zaledwie \(4*9^2=324\).

Skoro więc jesteśmy ograniczeni od góry, to prędzej czy później trafimy na taką liczbę, która już wcześniej mieliśmy - i wpadniemy w cykl.

Jaki konkretnie będzie to cykl, a także ile różnych cykli jest możliwych - to już inna para kaloszy. Ale widzimy, że cykl jest gwarantowany jak śmierć i podatki.

A jeżeli weźmiemy trzecie potęgi zamiast drugich?

Rozumowanie jest identyczne! \(9^3=243\) - o tyle maksymalnie wzrośnie suma kwadratów cyfr liczby, do której dołożymy jedną cyfrę, a wartość tej liczby wzrośnie co najmniej dziesięciokrotnie.

A czwarte potęgi? A siódme?

Nie ma znaczenia, które potęgi będziemy sumować, za każdym razem będzie tak, że kolejny wyraz będzie szedł w dół, aż dojdziemy do pewnej minimalnej liczby cyfr (większej dla większych wykładników, ale zawsze skończonej), powyżej której już nie wyskoczymy. A skoro jest limit, to prędzej czy później pojawi się pętla.

Jeżeli, Czytelniku, zgadzasz się z powyższymi rozważaniami (tak, wiem, rasowy matematyk pewnie już by eksplodował z nerwów, za dużo tu dłużyzn i opisów przyrody), to zerknijmy sobie teraz na konkrety.

Najpierw napiszemy sobie prościutką funkcję, która dla zadanej liczby x i wykładnika n zwróci sumę n-tych potęg cyfr tej liczby:

def suma_poteg_cyfr(liczba, wykladnik):
    suma = 0
    while liczba > 0:
        suma += (liczba % 10) ** wykladnik
        liczba = liczba // 10
    return(suma)

Dla niewtajemniczonych: % to w Pythonie reszta z dzielenia, // to dzielenie całkowite (z zaokrągleniem w dół do najbliższej całości), wreszcie ** to operator potęgowania.

Sprawdźmy, czy nasza funkcja działa:

print(suma_poteg_cyfr(12, 2))
print(suma_poteg_cyfr(24, 3))
print(suma_poteg_cyfr(578, 4))
Wynik:

5
72
7122

Działa!

Lecimy dalej. Skoro umiemy policzyć sumę n-tych potęg cyfr zadanej liczby, spróbujmy teraz nakarmić węża jego własnym ogonem, czyli wrzucić tę sumę na wejście tej samej funkcji i robić to tak długo, aż trafimy na powtórzenie:

def lista_sum(liczba, wykladnik):
    sumy = []
    while True:
        suma = suma_poteg_cyfr(liczba, wykladnik)
        if suma in sumy:
            sumy.append(suma)
            return(sumy)
        sumy.append(suma)
        liczba = suma
Funkcja ta działa w ten sposób, że buduje sobie listę kolejnych sum tak długo, aż natrafi na sumę, która już wcześniej wystąpiła. Dodaje tę powtórzoną sumę na koniec listy i zwraca całą listę.

W ten sposób wiemy, która suma spowodowała wpadnięcie w pętlę – będzie to jedyny element listy, który pojawi się w niej dwukrotnie. Raz gdzieś “w środku” i raz na samym końcu.

Sprawdźmy:

print(lista_sum(12, 2))
print(lista_sum(24, 3))
print(lista_sum(578, 4))
Wynik:

[5, 25, 29, 85, 89, 145, 42, 20, 4, 16, 37, 58, 89]
[72, 351, 153, 153]
[7122, 2434, 609, 7857, 9523, 7283, 6594, 8738, 10674, 3954, 7523, 3123, 179, 8963, 12034, 354, 962, 7873, 8979, 19619, 14420, 529, 7202, 2433, 434, 593, 7267, 6114, 1554, 1507, 3027, 2498, 10929, 13139, 6725, 4338, 4514, 1138, 4179, 9219, 13139]
Widzimy, że dla naszych przykładowych danych funkcja działa poprawnie. Kombinacja 12 / 2 skończyła się znaną nam już pętlą ...89, 145, 42, 20, 4, 16, 37, 58, 89..., kombinacja 24 / 3 weszła w pętlę 153 (1 + 125 + 27 = 153), wreszcie kombinacja 578 / 4 wpadła - po dłuższej wędrówce - w pętlę ...13139, 6725, 4338, 4514, 1138, 4179, 9219, 13139...

Pytanie - co dalej? Jak wykorzystać to narzędzie? Co ciekawego można z niego wycisnąć?

Możemy na przykład spróbować policzyć długość cyklu w ciągu sum, oczywiście przy założeniu, że ów ciąg był wygenerowany powyższą funkcją (a więc, ostatni element listy jest jedynym, który się powtarza):

def dlugosc_cyklu(sumy):
    return(len(sumy) - sumy.index(sumy[-1]) - 1)

Ta króciutka, jednolinijkowa funkcja działa bardzo prosto: bierze ostatni element listy (w Pythonie ostatni element ma indeks -1), a następnie wyszukuje go na liście sum, i na koniec odejmuje pozycję znalezionego elementu od długości całej listy (i zmniejsza wynik o jeden).

Zobaczmy jak to działa na przykładzie sumy kwadratów startującej od 12:

Funkcja lista_sum zwróci nam [5, 25, 29, 85, 89, 145, 42, 20, 4, 16, 37, 58, 89]

sumy[-1] czyli ostatni element listy to 89

Wyrażenie sumy.index(89) zwróci nam indeks (pozycję) pierwszego napotkanego elementu o wartości 89, czyli 4 (w Pythonie listy numerowane są od zera).

Długość całej listy to 13

13 - 4 - 1 = 8 - i to jest dokładnie długość cyklu rozumiana jako ilość "kroków", które trzeba przejść między kolejnymi elementami cyklu, żeby natrafić na element, z którego się wystartowało.

Proste?

No, powiedzmy...

Co by tu jeszcze...

Poniższy kod zwróci nam listę długości kolejnych (coraz dłuższych) cykli znalezionych dla poszczególnych wykładników (od 2 do 10), wraz z liczbą, która do danego cyklu doprowadziła. Ale - uwaga - z pominięciem pętelek jednoelementowych (czyli na przykład ...1 => 1 => 1... czy ...153 => 153 => 153...)

Kod:

print("W, L, DC")
for wykladnik in range(2, 11):
    najdluzsza = 2   
    for liczba in range(1,10000):
        sumy = lista_sum(liczba, wykladnik)
        dc = dlugosc_cyklu(sumy)
        if(dc > najdluzsza):
            print("{}, {}, {}".format(wykladnik, liczba, dc))
            najdluzsza = dc
Wyniki:

W, L, DC
2, 2, 8
3, 4, 3
4, 2, 7
5, 2, 12
5, 3, 22
5, 7, 28
6, 2, 10
6, 3, 30
7, 2, 92
8, 2, 25
8, 3, 154
9, 2, 30
9, 3, 93
10, 2, 17
10, 3, 123

Nagłówki “W”, “L” i “DC” oznaczają, odpowiednio, “Wykładnik”, “Liczba”, “Długość Cyklu”. Wyniki są… nudne, w zasadzie. Wygląda na to, że najdłuższy cykl odnaleziono dla wykładnika równego 8 (zaczynając od trójki, natrafimy w końcu na cykl 154-elementowy). “Najbiedniej” wyglądają wykładniki 3 i 7, które mają tylko po jednym cyklu.

A gdyby sprawę jeszcze bardziej skomplikować?

Zamiast używać stałego wykładnika, uzależnijmy jego wartość od ostatniej cyfry aktualnie sprawdzanej liczby. A więc dla liczby 72 policzymy sumę kwadratów, dla 83 - trzecich potęg - a dla 98712636 - szóstych. I tak dalej.

Czy nadal gwarantowane jest wpadnięcie w ciąg cykliczny?

Na pewno! Przekształcenie w dalszym ciągu jest deterministyczne, a także istnieje maksimum, o jakie może wzrosnąć liczba po dodaniu jednej cyfry (\(9^9\)). Zweryfikujmy to dla kilku początkowych liczb.

Najpierw funkcja:

def lista_sum_dziwna(liczba):
    sumy = []
    while True:
        wykladnik = liczba % 10
        suma = suma_poteg_cyfr(liczba, wykladnik)
        if suma in sumy:
            sumy.append(suma)
            return(sumy)
        sumy.append(suma)
        liczba = suma
Funkcja jest prawie identyczna z lista_sum, jedyne “udziwnienie” to zmiana wykładnika w każdym przejściu pętli.

Wyniki?

Zaskakujące! Wygląda na to, że za każdym razem wpadamy w pętlę dwuelementową …27 => 823671 => 27…

Sprawdźmy dla pierwszej dziesiątki:

for i in range(2, 11):
    print(i, lista_sum_dziwna(i))

Wynik:

2 [4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
3 [27, 823671, 27]
4 [256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
5 [3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
6 [46656, 159689, 921089528, 120039012, 100, 3, 27, 823671, 27]
7 [823543, 763, 586, 324425, 5480, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
8 [16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
9 [387420489, 696754035, 98925, 154023, 225, 3189, 521657901, 36, 47385, 53967, 5966760, 7, 823543, 763, 586, 324425, 5480, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10 [2, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]

Dziewiątce wpadnięcie w pętlę (...27, 823671, 27...) zajęło ponad 30 kroków, ale też tam trafiła.

Sprawdźmy kilka większych liczb :

for i in range(10000, 10011):
    print(i, lista_sum_dziwna(i))

Wynik:

10000 [5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10001 [2, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10002 [5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10003 [28, 16777472, 253, 160, 3, 27, 823671, 27]
10004 [257, 901796, 1227188, 39319747, 11233783, 946, 582193, 1402, 21, 3, 27, 823671, 27]
10005 [3126, 47450, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10006 [46657, 1477924, 11892, 151, 7, 823543, 763, 586, 324425, 5480, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10007 [823544, 5330, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10008 [16777217, 3574238, 23011556, 78701, 23, 35, 3368, 18469954, 19652, 147, 839928, 119654691, 42, 20, 2, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10009 [387420490, 9, 387420489, 696754035, 98925, 154023, 225, 3189, 521657901, 36, 47385, 53967, 5966760, 7, 823543, 763, 586, 324425, 5480, 4, 256, 62345, 12200, 5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]
10010 [5, 3125, 3401, 8, 16777216, 446325, 13224, 370, 3, 27, 823671, 27]

To samo!

Sprawdźmy ostatni element każdej listy sum od dwóch do miliona:

for i in range(2, 1000001):
    l = lista_sum_dziwna(i)[-1]
    if(l not in [27, 823671]):
        print(i, l)

Na wyjściu zaczęło pojawiać się całkiem sporo śmiecia! A więc 27, 823671, 27 to nie jest jedyny cykl!

Okazało się, że jeżeli ciąg sum trafi na 153, to się zapętla na 153 (pamiętamy tę liczbę z okolic początku tego wpisu, prawda?)

Ponadto okazuje się, że podobnie sytuacja wygląda z liczbami 1634 oraz 9474, których sumy czwartych potęg cyfr dają w wyniku, odpowiednio, 1634 i 9474 😉 Mamy więc odkryte trzy cykle jednoelementowe.

Coś jeszcze?

9800817 to kolejny cykl jednoelementowy (suma siódmych potęg cyfr daje tę sama liczbę)

I... w zasadzie to by było na tyle, jeśli chodzi o pierwszy milion.

Szukamy dalej?

Nieeee, nudy.

A co, jeżeli zamiast ostatniej cyfry, jako wykładnika użyjemy cyfry pierwszej?

Funkcja:

def lista_sum_dziwna2(liczba):
    sumy = []
    while True:
        wykladnik = liczba // 10**(int(log(liczba, 10)))
        suma = suma_poteg_cyfr(liczba, wykladnik)
        if suma in sumy:
            sumy.append(suma)
            return(sumy)
        sumy.append(suma)
        liczba = suma

(UWAGA! żeby to zadziałało, musimy na samym początku naszego skryptu dopisać: from math import log)

Sprawdźmy, czy faktycznie działa:
print(lista_sum_dziwna2(2))
print(lista_sum_dziwna2(3))
print(lista_sum_dziwna2(4))
print(lista_sum_dziwna2(5))
print(lista_sum_dziwna2(6))
Wynik:

[4, 256, 65, 62281, 308929, 2005, 29, 85, 17167841, 35, 152, 8, 16777216, 37, 370, 370]
[27, 53, 3368, 782, 2920823, 166, 13, 4, 256, 65, 62281, 308929, 2005, 29, 85, 17167841, 35, 152, 8, 16777216, 37, 370, 370]
[256, 65, 62281, 308929, 2005, 29, 85, 17167841, 35, 152, 8, 16777216, 37, 370, 370]
[3125, 161, 8, 16777216, 37, 370, 370]
[46656, 4769, 10514, 11, 2, 4, 256, 65, 62281, 308929, 2005, 29, 85, 17167841, 35, 152, 8, 16777216, 37, 370, 370]
Wygląda na to, że wszystko się kończy na 370. Hmmm…

for i in range(2, 1000):
    l = lista_sum_dziwna2(i)[-1]
    if(l != 370):
        print(i, l)
Wynik: dużo śmiecia. Odkrywamy, że:

– Liczby zaczynające się jedynką, których suma cyfr daje 10, zapętlają się na jedynce. Logiczne!
– Ponieważ istnieją liczby, których suma potęg cyfr jest liczbą zaczynającą się od 1, o sumie cyfr 10, one też skończą jako jedynka. Przykład: 1747 albo 387420490.

Odsiewamy w takim razie wszystkie przypadki kończące się cyklem jedynkowym:

for i in range(2, 1000):
    l = lista_sum_dziwna2(i)[-1]
    if(l not in [1, 370]):
        print(i, l)
Wynik:

317 371
371 371
Aha! Czyli jest wyjątek. Niewielki i w miarę oczywisty - ale jest.

A co się dzieje powyżej tysiąca?

for i in range(1000, 10000):
    l = lista_sum_dziwna2(i)[-1]
    if(l not in [1, 370, 371]):
        print(i, l)

Jest odkrycie! Startując od 5449, trafiamy na nietrywialną pętlę:

[64222, 50944, 64222]

Jest to jedyne ciekawe znalezisko poniżej 10000. Zajrzyjmy, co dzieje się między 10K a 1M:

for i in range(10000, 1000001):
    l = lista_sum_dziwna2(i)[-1]
    if(l not in [1, 370, 371, 64222]):
        print(i, l)

Okazuje się, że bardzo dużo liczb ląduje w pętli zakończonej na 54748 lub na 50944.

54748 jest przypadkiem trywialnym (jest sumą piątych potęg swoich własnych cyfr), natomiast 50944 to pętelka dwuelementowa:

[50944, 64222, 50944]

Skoro tak dobrze nam idzie, może zajrzymy w zakres 1M - 10M?

Hmmm...

for i in range(1000000, 10000001):
    l = lista_sum_dziwna2(i)[-1]
    if(l not in [1, 370, 371, 64222, 54748, 50944]):
        print(i, l)

Cisza. A więc sześć przypadków szczególnych to wszystkie "interesujące" wydarzenia - zakładam, że ponieważ dziewiątka jest najwyższym możliwym wykładnikiem, powyżej 10M nie ma już żadnych "nowinek".

Na zakończenie jeszcze jeden eksperyment, też całkiem podobny do poprzednich. Będziemy sumować potęgi, tylko wykładnik będziemy dobierać w nieco inny sposób: największa z cyfr. A więc dla 132 będzie to \(1^3+3^3+2^3\) a dla 787 - \(7^8+8^8+7^8\). I tak dalej.

Funkcja generująca listę sum:

def lista_sum_dziwna3(liczba):
    sumy = []
    while True:
        wykladnik = int(max(str(liczba)))
        suma = suma_poteg_cyfr(liczba, wykladnik)
        if suma in sumy:
            sumy.append(suma)
            return(sumy)
        sumy.append(suma)
        liczba = suma

Sprawdzamy, czy działa: print(lista_sum_dziwna3(2)).

Wynik?

O żeż...

 [4, 256, 62345, 67170, 1927023, 427794804, 603132375, 1188294, 656118603, 22213252, 3529, 389393809, 1430755972, 472316293, 438154327, 23077093, 468167581, 43134628, 18601283, 35240867, 24684611, 20267778, 35751747, 2645451, 86163, 20143010, 355, 6493, 397780012, 602365627, 1743919, 815476414, 24808868, 68854272, 41455522, 11488, 33619970, 825311648, 35697028, 574042840, 23129506, 399472018, 949694653, 1184913955, 913246786, 582429556, 537838456, 41858757, 45930821, 523873682, 41403108, 16914851, 533931185, 525603518, 19635525, 403377756, 2849448, 656642889, 688304814, 52148898, 792289455, 953581731, 565937442, 442302525, 8637, 24228194, 522164042, 70666, 1663351, 110397, 427793781, 642981378, 706569588, 720271194, 468390873, 706588758, 64322116, 98267, 572070032, 1727654, 2021660, 93441, 387964461, 582691188, 802105008, 33945314, 389956952, 1310483336, 18548614, 35755747, 2723575, 1805779, 604298557, 576238426, 26364483, 20280898, 790074697, 906241639, 795278710, 644652676, 2054308, 17240194, 428298898, 1311975058, 565917760, 492189346, 919680886, 1197649555, 831393802, 655915507, 445664293, 410335633, 69294, 785181330, 39722982, 949433532, 777377952, 591161844, 534193329, 777115809, 644652165, 179475, 470342973, 468691869, 1073771667, 3856233, 18867396, 716384628, 42750819, 564207606, 1757988, 738516285, 41786917, 612685273, 26298948, 1053617298, 574042842, 23129762, 437873012, 28385733, 39729797, 1283342483, 33705700, 1729585, 565898587, 846364351, 20671268, 25901762, 439805942, 911556314, 401686265, 22272482, 22608833, 35247682, 24684867, 42809793, 949694652, 1184894784, 831213714, 22620934, 397781548, 738798112, 736583356, 26702182, 24222402, 592, 389374126, 572371543, 1824223, 16850082, 35624930, 399753332, 817226954, 574285814, 40231812, 16849827, 706549905, 829440675, 574547445, 1946997, 1212954915, 779010399, 1242988365, 668169618, 696166731, 468104565, 21048771, 28372612, 24228963, 531999276, 1214666091, 417916236, 448211829, 656381259, 545720055, 1152555, 12534, 4425, 5205, 6282, 18457344, 23135812, 17181477, 34137158, 23011302, 72, 823671, 24228451, 17299682, 959491034, 1164758564, 26813573, 24625637, 1480367, 24293731, 428076631, 25973603, 439844795, 952171553, 433653668, 22291908, 909060243, 785201013, 22939461, 785201526, 25003396, 399491188, 1430978752, 604580896, 678226606, 29260993, 1172359870, 604318753, 24690917, 825534938, 660064217, 1679864, 582409361, 533951378, 565957124, 443973824, 562818134, 35697028]

Lista jest długa. Naprawdę długa. Cykl też jest niemały:

l = lista_sum_dziwna3(2)
print(dlugosc_cyklu(l))

Wynik: 204

Nie dziwi mnie to. Ponieważ na wykładnik zawsze wybieramy maksymalną cyfrę, należy się spodziewać wysokich wykładników, a więc też dłuższych liczb, stąd też zapętlenia będą dłuższe.

Rzućmy teraz okiem na wartości, na których się zapętla. Do pierwszej setki, razem z długościami pętli:

for i in range(2, 101):
    l = lista_sum_dziwna3(i)
    print(i, dlugosc_cyklu(l), l[-1])

Pobieżne przejrzenie wyników mówi mi, że istnieje bardzo niewiele pętli:
- Jedna, która już znamy z przykładu z dwójką (ta na 204 elementy)
- Jedna z jedynką (przypadki trywialne, dla 10, 100 itd)
- Dwie trywialne ("jednokrokowe") pętle dla liczb 24678051 i 24678050, które są sumami ósmych potęg swoich cyfr.

Powtarzając eksperyment dla drugiej setki liczb zaobserwujemy jeszcze dodatkową trywialną pętlę dla 4150

Ciekawiej zaczyna się robić w zakresie do tysiąca:

for i in range(200, 1000):
    l = lista_sum_dziwna3(i)
    if(l[-1] not in [24678050, 24678051, 4150] and dlugosc_cyklu(l) != 204):
        print(i, dlugosc_cyklu(l), l[-1])

Okazuje się, że istnieje pętla czteroelementowa ... - 531997741 - 857783146 - 47226373 - 1948036 - 531997741 - ...

print(lista_sum_dziwna3(349))
[387702316, 29999813, 1683919880, 1187591543, 566179904, 837565247, 30840037, 22620675, 1461924, 398022987, 1083650748, 41461572, 1214502, 4215, 4182, 16843009, 531997741, 857783146, 47226373, 1948036, 531997741]

Powyżej 1000 zaobserwować można kilka dodatkowych pętli, w tym dwie nietrywialne (jedna 3-elementowa i jedna 11-elementowa). Ale przyznam się szczerze, że pisanie tego artykułu zmęczyło mnie już na tyle, że odszukanie tych pętli (oraz, być może, poszukiwanie innych ciekawostek związanych z sumami potęg cyfr) pozostawię już Czytelnikowi.

Nuda, panie...

https://xpil.eu/7k6

Leave a Comment

Komentarze mile widziane.

Jeżeli chcesz do komentarza wstawić kod, użyj składni:
[code]
tutaj wstaw swój kod
[/code]

Jeżeli zrobisz literówkę lub zmienisz zdanie, możesz edytować komentarz po jego zatwierdzeniu.