Odwiedzili nas niedawno znajomi z Polski. Ci sami, kt贸rzy wyhodowali swego czasu Piotrusia i Madzi臋 (!KLIK!). Ci sami, kt贸rzy podsy艂aj膮 nam r贸偶ne plansz贸wki, dzi臋ki czemu mog臋 potem o tym pisa膰 na blogu. Generalnie bardzo pozytywna gromadka. Posiedzieli u nas pi臋膰 weso艂ych dni, aby sz贸stego odlecie膰 do Polski na tle zachodz膮cego s艂o艅ca. W mi臋dzyczasie pokazali艣my im, w miar臋 naszych skromnych mo偶liwo艣ci, rozmaite okoliczne atrakcje...
-- A tam jest owca. A tu kupa owcy.
-- A tamto?
-- To jest kamie艅. Z wi臋kszej odleg艂o艣ci mo偶e kojarzy膰 si臋 z niewielk膮 owc膮.
-- A to tutaj, o?
-- To trawa jest. Dla owiec.
-- Woooow
... a wieczorami oczywi艣cie grali艣my. G艂贸wnie w Tabu (r贸wnie偶 w t臋 nocn膮 wersj臋 dla doros艂ych - tu 艣miechu by艂o co niemiara), ale te偶 w Dixit i Tajniak贸w. I w艂a艣nie tej ostatniej gry dotyczy dzisiejszy wpis.
Akcja w艂a艣ciwa. Mniej wi臋cej po艂owa rozgrywki, ka偶dej z dru偶yn zosta艂y po 4 karty. Mirek rzuci艂 has艂o z trzema dopasowaniami, moja 呕onka poprawnie odgad艂a dwa. Trzeciego nie chcia艂a ryzykowa膰, bo na stole pasowa艂o wi臋cej ni偶 jedno. Zgodnie z regu艂ami rzuci艂a wi臋c: "pas", chc膮c zako艅czy膰 swoj膮 kolejk臋.
W tym jednak momencie Mirek wykaza艂 si臋 wybitnym wprost refleksem i opanowaniem. Zamiast bowiem odda膰 kolejk臋 przeciwnikom, z kamienn膮 twarz膮 po艂o偶y艂 kart臋 na s艂owie "Pas", kt贸re nie do艣膰, 偶e znajdowa艂o si臋 akurat na stole, to jeszcze nale偶a艂o do ich mapki.
Spojrzeli艣my wszyscy po sobie, nast膮pi艂a konsternacja trwaj膮ca ca艂e p贸艂 sekundy, a zaraz potem wszyscy zgodnie zacz臋li艣my rechota膰 tak, 偶e s膮siedzi, je偶eli ju偶 spali, na pewno si臋 obudzili.
Wniosek ko艅cowy? Chcesz wi臋cej endorfin, graj w plansz贸wki!
(czy tam karcianki, kto by to odr贸偶ni艂? Ziemiak, kartofel, jeden czort.)
Pas, nie kumam o co kaman i czemu to 艣mieszne Oo
A gra艂e艣 w „Tajniak贸w”? Bo to jakby kluczowy element 偶eby si臋 u艣mia膰.