Dziś zaczniemy od pokazania jak duże firmy kłamią używają kreatywnego języka w celu poprawienia własnego wizerunku. Lenovo twierdzi wielkimi literami tytułu, że do 2025 roku ich klienci będą w stanie samodzielnie naprawić 80% produkowanych przez firmę laptopów. Tymczasem wczytawszy się w tekst widzimy wyraźnie, że chodzi o możliwość naprawy laptopów na miejscu u klienta, a nie przez klienta. Różnica subtelna - ale znacząca.
Szczegółowo, dokładnie i niepokojąco - a zarazem całkiem po ludzku - opisane co dzieje się z człowiekiem, który chronicznie się nie wysypia.
Problem ośmiu hetmanów rozwiązany za pomocą SQL. Da się? Da się!
Trójwymiarowa mapa Tokio z wizualizacją pociągów metra w czasie rzeczywistym.
28 x 13 = 364 - gdyby więc rok miał 13 miesięcy (każdy o długości 28 dni), oraz gdyby do tego dodać jeden specjalny dzień "pomiędzy latami" (ewentualnie dwa w lata przestępne), to nasz kalendarz byłby o wiele prostszy. I - okazuje się - niewiele brakowało. Między I a II W.Ś. grupa firm lobbowała za wprowadzeniem takiego właśnie kalendarza. Nie wyszło. Szkoda. A może wcale nie?
(oryginalny artykuł tutaj, ale za paywallem)
Trzynaście lat temu Google ogłosiło, że "rozwiązali" kostkę Rubika, w takim sensie, że przeprowadzili optymalne ułożenia wszystkich możliwych wymieszań, ustalając tym samym, że maksymalna liczba obrotów wymaganych do ułożenia każdego wymieszania wynosi 20. Mówimy tutaj o mniej więcej 4*1019 kombinacjach, a więc niemało. Tymczasem niedawno kilku jajogłowych dokonało czegoś podobnego dla Othello. Udało im się udowodnić, że Othello jest grą o sumie zerowej - innymi słowy jeżeli każdy z graczy będzie grał optymalnie, gra zawsze zakończy się remisem. Przestrzeń możliwych gier to okolice aż 1058, a więc niewyobrażalnie więcej niż w przypadku kostki Rubika.
Na blogu Anabell znalazłem informację o tym, że astronomowie - za pomocą starego, wysłużonego teleskopu Hubble'a - przyuważyli maleńką czarną dziurę popierdzielającą przez naszą Drogę Mleczną. Aż mi się nie chciało wierzyć, że pchełka ma zaledwie 42 kilometry średnicy i masę ledwie 7.2 razy większą od naszego Słońca, więc sprawdziłem - i faktycznie. Nawet sobie policzyłem na piechotę (ze wzoru na promień sfery Schwarzschilda: \(RS = \frac{2GM}{c^2}\)) - wszystko się zgadza.
Znów odrobina historii: komputer, który pod koniec lat 60. umożliwił ludziom wylądowanie na Księżycu.
(więcej szczegółów można znaleźć w recenzowanej przeze mnie kiedyś książce "Sunburst and Luminary" - bardzo polecam)
Czyżby światełko w tunelu? Podobnoż uczone głowy wykombinowały jak skutecznie ubijać komórki rakowe. Tego typu informacje widuje się od czasu do czasu, a przełomu - póki co - nie ma, ale trzeba mieć nadzieję.
Na koniec - matematyczna niespodzianka. Losujemy (z rozkładem równomiernym) dowolną liczbę naturalną (od jeden do nieskończoności), następnie wyznaczamy jej czynniki pierwsze, po czym ustawiamy je po kolei (rosnąco). Okazuje się, że prawdopodobieństwo, że drugi z kolei czynnik na tej liście będzie nie większy niż 37 wynosi prawie dokładnie 50% (odstępstwo od 50% pojawia się na czwartym miejscu po przecinku)
Yyyy, ale że co?
“komputer, który pod koniec lat 60. umożliwił ludziom wylądowanie na Księżycu”
Czy to ten, który dwa razy się zawiesił i Neil Armstrong musiał pilotować Orła ręcznie lądując na ostatnich oparach paliwa?
Oj tam, oj tam “czepiasz się” szczegółów. Mylić się rzeczą komputerów… zy jakoś tak
37 najlepsze! W pierwszej chwili też wydało mi się to niewiarygodne, bo przecież losowa liczba z nieskończonego przedziału powinna być nieskończona, więc i drugi w kolejności czynnik pierwszy powinien być nieskończony. Ale zrozumiałem, że moja druga implikacja jest błędna, między innymi dlatego, że połowa liczb to liczby parzyste, więc one będą spychały wartość drugiego czynnika pierwszego w dół. Fascynująca sprawa i bardzo zgrabnie opisana w podlinkowanym przez Ciebie artykule.