Po lekturze pierwszego tomu trylogii Reynoldsa miałem (mimo przesuper-hiper-giga-trans-cis-mnóstwo-wypas recenzji) ambiwalentne odczucia: z jednej strony książka faktycznie niesamowita, pełna oryginalności i porządnie napisanej akcji SF. Z drugiej - nie byłem tak do końca przekonany, czy jestem gotów na kolejny tom. No bo mam przecież jakąś tam pojemność tego swojego niby-móżdżku, a ta trylogia jest napisana z takim rozmachem, że jakbym ją już miał w całości przeczytać, mogłaby mi się nie zmieścić. I bym potem kretyńsko wyglądał, z wystającymi w tę i we w tę kawałkami fabuły. Głupio by się było w pracy pokazać, czy, bo ja wiem, u znajomych.
W międzyczasie przeczytałem "The Humans", "Toy Wars" i już się miałem zabierać za "Żółwia Przypomnianego", ale zauważyłem kątem swego kaprawego oka, że drugi tom Reynoldsa jakby się do mnie uśmiechał z szafki nocnej.
Podjąłem więc męską decyzję: a niech se wystaje. Niech się śmieją. Nie znają się na literaturze, ich strata. Co mi tam.
Póki co jestem po pierwszych piętnastu stronach drugiego tomu i muszę przyznać, że Reynolds jednak ma klasę. Nie żaden świerzop, nie żadne opisy przyrody, tylko od razu z grubej rury. Aż się chce dowiedzieć, co będzie dalej. Na razie powiązanie z poprzednim tomem jest raczej luźne, nie rozpoznaję żadnego bohatera, acz z przyjemnością skonsto... skontasto... skonstawa...
Szlag.
S k o n s t a t o w a ł e m, że klimat jest nadal ten sam, wydarzenia historyczne pokrywają się jako tako z tym, co zapamiętałem z poprzedniego tomu, i nawet technologie się zgadzają, pi x oko.
Tak więc przez najbliższych kilka dni (optymistycznie patrząc, bo jak znam życie, zejdzie mi z miesiąc...) żadnych recenzji literatury nie będzie, bo drugie tomiszcze ma coś z 650 stron, a taki gigant jak już człowieka wessie, to różnie może być.
Ot, co.
Jeżeli chcesz do komentarza wstawić kod, użyj składni:
[code]
tutaj wstaw swój kod
[/code]
Jeżeli zrobisz literówkę lub zmienisz zdanie, możesz edytować komentarz po jego zatwierdzeniu.