Jestem korposzczurem.
To znaczy tak: niby dziubię w tych swoich hurtowniach danych, żongluję miliardami rekordów na lewo i prawo aż rejestry świszczą, w międzyczasie rysuję na whiteboard-ach prostokąty połączone strzałkami (głównie po to żeby mądrze wyglądać - póki co nikt się nie zorientował), czasem coś sobie szrajbnę w PowerShell czy C#, ale nie oszukujmy się. Jestę korposzczurę i tyle.
Wadą bycia korposzczurem jest...
A nie, nie teraz. O wadach może innym razem.
Jedną z zalet bycia korposzczurem jest to, że korpo dla oszczędności czasu kupuje swoim szczurom karmę, którą następnie rzuca do koryta w postaci zgrabnie popakowanych karmników. W porze obiadowej szczury walą całym stadem do koryta (nazwanego dla niepoznaki "kantyną"), każdy znajduje swój karmnik i wtranżala.
Żeby dać szczurom iluzję - namiastkę (jak zwał tak zwał) wolności, korpo pozwala im każdego dnia wybrać z internetowego menu rodzaj karmy. Dzięki temu szczury są zadowolone bo mają darmowe żarcie wedle własnego widzimisię, lokalne biznesy z karmą dla zwierząt są szczęśliwe, bo mają gwarantowany biznes, a korpo jest zadowolone bo przy tej skali faktycznie kupują tę karmę prawie za darmo a szczury im się nie rozbiegają po obejściu tylko grzecznie siedzą w swoich pudełkach. Wszyscy są zadowoleni.
Jakiś czas temu przytrafiła mi się całkiem zabawna historia. Otóż tak: zamówiłem, jak co dzień, żarełko on-line. Patrzę na oczekiwany czas dostawy: 12:15.
O 12:15, jak w zegarku, przyjechały do kantyny dwie palety żarcia. Wszyscy się tam jak zwykle rzucili na łeb na szyję, ja na spokojnie poczekałem do 12:45 aż się nieco rozluźni i poszedłem szukać swojego pudełka.
I nie znalazłem.
Sprawdziłem trzy razy.
No nie ma. Nie ma i już. Prawie jak w Puchatku: czym bardziej szukałem, tym bardziej mojego lunchu tam nie było.
Myślę sobie, kurdę, niedobrze. W brzuchu burczy, coś zjeść trzeba. Goniony głodem zszedłem na parter do lokalnej kafejki, gdzie zamówiłem sobie dwie kiełbaski takiej wielkości, że dawali w zestawie mikroskop skaningowy, za które zapłaciłem tyle szmalu, jakbym ten mikroskop kupił na własność razem z rocznym ubezpieczeniem, laboratorium i bandą szalonych naukowców.
Zjadłszy tę namiastkę posiłku wróciłem do biura. W brzuchu dalej burczało więc sobie pomyślałem, że zagadam do tej onlajnowej jadłodajni. A nuż mieli jakiś problem z moim zamówieniem? Może da się jeszcze coś zrobić?
Zagadałem. Wyjaśniłem co i jak, grzecznie, kulturalnie.
Przeprosili i powiedzieli, że już mi wysyłają jedzonko, ale niestety z tej knajpy co wcześniej zamawiałem to już się nie da, bo zamkłe, ale tu jest menu innej knajpy i mam sobie wybrać.
Wybrałem, podziękowałem. Czas oczekiwania: 30 minut. Spoko.
Godzina już trochę po drugiej, udałem się do kantyny po szklankę wody (dużo piję), a tam tylko kurz, wiatr i turlające się z lewa na prawo i zaraz potem z prawa na lewo róże jerychońskie. Echo się niesie.
Patrzę, a na jednym z niezliczonych stołów samotna torba. Ktoś ewidentnie nie zjadł swojego lunchu... Z ciekawości szukam przypiętej karteczki z imieniem i nazwiskiem, ale niczego takiego nie znajduję. Już miałem odejść, kiedy przyuważyłem odręcznie nabazgrolone ledwie czytelnymi literami swoje imię. Tuż przy krawędzi torby, w słabo widocznym miejscu.
Aha! Czyli jednak dostarczyli. Mogli lepiej tę torbę podpisać, taka ich dyszlem w tę i we w tę ganiana mać...
Jako że w brzuchu mi ciągle burczało, zjadłem zawartość torby (porcja była ogromna, aż żałowałem skonsumowanych uprzednio kiełbasek, za które mógłbym sobie kupić 10% akcji Apple i jeszcze by mi zostało na wykarmienie zachodniej Afryki) i wróciłem do biurka, nabrzmiały niczym niewiasta przed połogiem.
Za 10 minut dostaję maila z recepcji, że mój lunch właśnie przyjechał.
Noż...
Postawiłem torebkę z trzecim już tego dnia lunchem w kantynie rekinom na pożarcie. Urwałem tylko karteczkę z imieniem i nazwiskiem, po czym wycofałem się do swojego pudełka i to właściwie tyle.
Wesołe jest życie korposzczura.
Nie pisałeś, kiedy przeniosłeś się ze zmywaka na ASAPa 😉
E tam, asapy trafiają się wszędzie, nie ma co narzekać. A w tym konkretnym korpo jakimś cudem siedzę już piąty rok, nie wiem kiedy to zleciało. Odszedłbym, ale dobrze karmią 😀