Jeden z Czytelników podesłał mi ostatnio link do całkiem sporej (ponad 1000 stron!) antologii SF zatytułowanej "Geniusze fantastyki". Ponieważ akurat niedawno skończyłem "Kongres futurologiczny", a na "Długą utopię" jeszcze czekam, postanowiłem tę antologię napocząć.
Pierwsze opowiadanie, autorstwa Marty Krajewskiej, zatytułowane "Daję życie, biorę śmierć" nie powaliło mnie na kolana, ale też i nie odrzuciło jakoś specjalnie.
Rzecz dzieje się w bliżej nieokreślonej wsi, w bliżej nieokreślonych, dość dawnych czasach. Narratorem jest Rena, która urodziła się jako Sarenka. Rena opowiada, jak po drugiej ciąży jej mamy, zakończonej urodzeniem braciszka ("Jelonka") mama się rozchorowała i umarła, a potem wróciła jako upiór i próbowała porwać swoje dzieci. Tata ją pogonił, ale nie zabił (wbrew poradzie wioskowej wiedźmy), w związku z czym Rena przez całe dzieciństwo i młodość boi się, że upiór powróci. W ostatniej scenie (która jest jednocześnie sceną otwierającą całe opowiadanie) Rena myśli o swoim nienarodzonym dziecku i patrzy z niepokojem w stronę lasu, w którym - być może - czai się upiór jej matki.
Opowiadanie jest napisane prostym językiem, o jaki możemy podejrzewać jego bohaterów; pełno tam słów typu "ducka", "bieluń" czy "leli, leli", co przydaje całości autentyzmu. Jedyne, co mi tak naprawdę nie podeszło, to tematyka - jakoś nie wciągają mnie opowieści o wiedźmach, strzygach czy upiorach (wyjątkiem jest oczywiście seria Sapkowskiego o Geralcie, ale to klasa sama w sobie).
Zobaczymy, co przyniosą kolejne strony antologii.
Jeżeli chcesz do komentarza wstawić kod, użyj składni:
[code]
tutaj wstaw swój kod
[/code]
Jeżeli zrobisz literówkę lub zmienisz zdanie, możesz edytować komentarz po jego zatwierdzeniu.