Skończyłem przed chwilą trzeci tom serii "Palladium Wars" Marko Kloosa, pod tytułem jak w tytule.
Dłuższa niż zwykle przerwa między wydaniem drugiej a trzeciej części serii była spowodowana - jeśli wierzyć posłowiu - epidemią. Autor zaczął pracę nad książką na samym początku tego całego pieprznika z wirusem i trochę mu się poobsuwały terminy. Stąd też ponowne zanurzenie się w świecie powieści zajęło mi odrobinę dłużej niż poprzednio - ale w końcu trybiki w mojej namiastce mózgu zaskoczyły, znów zacząłem kojarzyć kto jest kim i co się wcześniej wydarzyło - pierwszą ćwierć książki czytałem z tydzień, resztę połknąłem w jeden dzień. Bo to jest taka książka, że jak już człowieka wessie, to na dobre.
Mamy cztery równoległe wątki, rozciągnięte na 24 rozdziały plus epilog:
- Aden, dowódca "Zephyra", lekkiego ale bardzo szybkiego kosmicznego pojazdu kurierskiego, który w poprzedniej części wpadł w tarapaty i teraz próbuje się z nich wykaraskać.
- Idina, policjantka z Pallas, która w wyniku serii wydarzeń z poprzednich części utkwiła na Gretii i cierpi katusze nudy bo szefostwo każe jej doglądać dyplomatów zamiast ścigania bandytów.
- Solveig, przygotowywana przez ojca do przejęcia jego stanowiska dwudziestotrzyletnia córka właściciela największego konsorcjum na Gretii, właśnie wróciła z opisanych w drugiej części negocjacji handlowych z Pallas i próbuje ogarnąć zarządzanie wielką firmą
- Dunstan, "słomiany dowódca" zniszczonej niedawno korwety bojowej RNS Minotaur - słomiany, bo chwilowo bez statku, którym mógłby dowodzić.
Wątki są ze sobą sparowane - losy Solveig przecinają się w dramatycznych okolicznościach z losami Idiny, podobnie (choć w całkiem inny sposób) spotykają się wątki Adena i Dunstana. Najlepszy moim zdaniem jest wątek Dunstana, który pomimo swojej ponaddwudziestoletniej kariery uczy się prawie od zera, ponieważ jego nowy okręt jest jedyny w swoim rodzaju (nie chcę zdradzić za dużo), został wyprodukowany tylko w jednym egzemplarzu (który pochłonął lwią część budżetu armii) i może robić rzeczy, o których nie śniło się fizjologom.
Wady? Kilka drobiazgów, moim zdaniem. Autor wydaje się nie do końca rozumieć zagadnienia odległości, prędkości i przyspieszenia:
- Dwie rakiety gonią się, uciekający leci z przyspieszeniem 17g, pościg 20g, po czym ścigający dogoniwszy uciekiniera "zwalnia do 17g". Z moich zgrubnych wyliczeń wynikałoby raczej, że ten z tyłu miałby taką nadwyżkę prędkości, że zamiast "zwalniać do 17g" powinien się obrócić rufą do przodu i zacząć ostre hamowanie sporo wcześniej.
- Pięćdziesiąt kilometrów to naprawdę bardzo, bardzo blisko jeżeli podróżujemy z prędkościami rzędu setek czy tysięcy kilometrów na sekundę.
- Skontaktowanie się ze wszystkimi pojazdami w układzie zajmuje komputerowi pokładowemu raptem kilka sekund - tak jakby na chwilę wyłączyli ograniczenie prędkości światła.
Oprócz tego książka jest zdecydowanie za krótka! Mam wrażenie, że wątki ledwie zdążyły się dobrze rozkręcić, a tu masz ci los, już epilog i posłowie.
Z dobrych wieści - mamy co najmniej dwie furtki, nie, co ja mówię, szeroko otwarte bramy, którymi Autor może pociągnąć serię jeszcze długo. O ile zdrowie i wena dopiszą.
Moja końcowa ocena - mocne 9/10. Z niecierpliwością czekam na kolejne części.
Dopisuję do mojej długaśnej listy 🙂